Crucei
o mar máis bravo
para
destecerme fío a fío en ti.
Amansei
co teu recordo
o
frío das invernías.
Enfrontei
cada escuma de onda
coa
forza dos teus bicos
e hoxe
volto á procura do teu sosego.
Veño
do ermo e preciso un anaco de pan.
Tráioche
lendas incribles nas que vin a morte.
A morte
ten ollos vermellos e non sabe cantar;
por iso
fun orfo da túa voz,
exiliado
do teu corpo
e
privado das túas mans.
Preséntome
ante ti en retallos
para
que me recompoñas
con
fíos de saliva
ata
poder soñar de novo.
Non volverei
mariñar
se non
é contigo
porque
xa non sei cantar sen a túa voz
porque
te necesito tanto
como
este aire que me espreguiza
en
cada teu bico.