NAS TÚAS ÍTACAS

Crucei o mar máis bravo

para destecerme fío a fío en ti.

Amansei co teu recordo

o frío das invernías.

Enfrontei cada escuma de onda

coa forza dos teus bicos

e hoxe volto á procura do teu sosego.

Veño do ermo e preciso un anaco de pan.

Tráioche lendas incribles nas que vin a morte.

A morte ten ollos vermellos e non sabe cantar;

por iso fun orfo da túa voz,

exiliado do teu corpo

e privado das túas mans.

Preséntome ante ti en retallos

para que me recompoñas

con fíos de saliva

ata poder soñar de novo.

Non volverei mariñar

se non é contigo

porque xa non sei cantar sen a túa voz

porque te necesito tanto

como este aire que me espreguiza

en cada teu bico.   

ADIVÍÑOTE SEMPRE

Durmindo entre sabas húmidas

da cor da túa voz,

do tacto das túas mans

ou do tamaño do teu sorriso.

Espida entre as propias sures

ensarillándote en soños

mentres nas sabas se tatúa para sempre o teu corpo.

Entón chego eu

e nada cheira a soidade,

un fondo cheiro a soberanía percórrete

ata impulsarme a remontar o curso da nacenza que te adiviña.

Entro no cuarto e o almanaque marca un número impar de Abril.

Ti estás na dirección dun cartel que pon “avante”,

nun agromar de sedas espreguizadas

e eu percorro o camiño que me leva a percorrerte.

Sucédense os manifestos

pero pouco a pouco imos tomando posicións

e ás 00:20 entramos xuntos na terra prometida.

Rúas ateigadas de ledicia acompáñannos

en banda sonora vital mentres certifican porvires.

Percorremos tacto a tacto a nosa terra prometida

e rimos ata deixarnos desbordar

na pureza dun mar branco que nos alimenta.

Un mar branco,

o noso segredo mar branco

no que cada noite ás 00:20

facemos un abril

que nos ateiga de ilusións novas

contra este mundo que nos derruba.

Cada noite ás 00:20

o universo que me alimenta

flúe polo teu corpo.

CANDO TODO RECENDÍA A SAMSARA

Cando todo recendía a samsara

o seu corpo tremeu no sorriso dela

e non soubo qué facer cos espidos da vida.

Un tacto analfabeto percorríaa

como quen procuraba o primeiro pan

nos beizos encarnados de bicos incertos.

Pouco a pouco ficou espido nela,

entón sentiuse tocado por unha ninfa

que o arrancaba de saudades eternas

debuxándolle en cada man as formas do seu peito.

Os ollos da ninfa ateigárono ata rachalo

pulsándolle o sangue para agromar un oasis de apertas salgadas.

Cada aperta era un golpe de estado

e abril agromaba nun maio en flor.

Bicos, aloumiños, voltas, viravoltas,

xemidos e raiolas de luz que o guiaban polo seu corpo

á procura dos puntos do pracer.

Eran a morte do silencio

e tatuáronse con versos de saliva;

nos peitos e nas nádegas

fíxolle un soneto

pero a métrica desbordouse no amor dela.

Ela dominaba a medida infinda dos bicos e da pel,

entón necesitáronse mutuamente

e aquela cama foi terra, auga, lume, aire;

principio e fin deles mesmos

habitando un  camiño descuberto

que os levaba ás paisaxes da alma.

Cando todo recendía a samsara

el soubo que existe o paraíso

dende que ela anda pola vida.

Cando todo recendía a samsara

ela soubo que eran mutuamente imprescindibles;

dous tactos perfectos para palpar as mornuras da ledicia.

PALABRAS PARA FACERCHE UN VERSO

No teu poema
Existe um verso em branco e sem medida
Um corpo que respira, um céu aberto
Janela debruçada para a vida

José Luís Tinoco

Sei que os versos non valen

pero sigo escribindo sen parar

Manuel María

A JULIA

         Quero facerche un verso, agora que sei o que vale para min. Agora que respiro por Manuel María os aromas da Terra Cha, por Celso Emilio o amor máis puro de dous, por José Afonso un doce Abril de Caraveis e por Vitorino, por Vitorino, as inquedanzas da túa fiestra. Agora que sei o que vale para min, quero facerche un verso.

         O meu, é un verso de ferro e mel, de dinamita e nata, de pólvora e magnolias¹. Un verso para ti, para que te acompañe sempre. Que te durma nas noites da dor e te esperte ben cedo nos días da ledicia. Que seque o teu pranto e se faga río nas túas humidades. E que te retrate a corazón aberto para levarte sempre comigo no peto da esperanza.

         Quero facerche un verso para contarche todos os  desasosegos, as chuvias e os vendavais dos nosos tempos. Un verso, só un verso, em branco e sem medida. Porque sabemos o que vale! E que nel iremos escribindo o poema da nosa vida. 

---

 De Xosé Lois Méndez Ferrín

O REGRESO DA LEMBRANZA

Chego a ti

para imaxinarte novamente

beliscando inquedanzas.

Tantos anos buscando,

tantas rodeiras abertas,

tantos desesperos sentidos,

tantas noites húmidas

e hoxe chego ao teu peito.

Volvo a ti

como un camiño que se espreguiza

en ollos de abril,

procurando os soños

que nacían das túas marxes

para medrar utopías

por campos de liberdade

onde habito e arraigo

nas formas que te expresan.

Regreso a ti

coas mans abertas

e o corpo espido,

para recibirte en pel morna

que leva tatuada

a túa caligrafía de soños sinalados

nun recendo de vilas acesas

e promesas de futuro.

Mírome en ti

e descúbrome de novo

bebendo polo teu recordo un mar de vida

que hai 10 anos me garda o segredo dos teus peitos.

Recunco en ti,

porque o amor

impúlsame á orografía do teu corpo;

onde neva porvir, quecen utopías,

ventan ledicias, orballan soños

e o horizonte proclama

 unha chuvia de verbas

(sen silencio)

polas que hoxe estás, de novo,

no meu centro.