Chego
a ti
para
imaxinarte novamente
beliscando
inquedanzas.
Tantos
anos buscando,
tantas
rodeiras abertas,
tantos
desesperos sentidos,
tantas
noites húmidas
e
hoxe chego ao teu peito.
Volvo
a ti
como
un camiño que se espreguiza
en
ollos de abril,
procurando
os soños
que
nacían das túas marxes
para
medrar utopías
por campos
de liberdade
onde
habito e arraigo
nas
formas que te expresan.
Regreso
a ti
coas
mans abertas
e o
corpo espido,
para
recibirte en pel morna
que leva
tatuada
a
túa caligrafía de soños sinalados
nun
recendo de vilas acesas
e
promesas de futuro.
Mírome
en ti
e
descúbrome de novo
bebendo
polo teu recordo un mar de vida
que
hai 10 anos me garda o segredo dos teus peitos.
Recunco
en ti,
porque
o amor
impúlsame
á orografía do teu corpo;
onde
neva porvir, quecen utopías,
ventan
ledicias, orballan soños
e o
horizonte proclama
unha chuvia de verbas
(sen
silencio)
polas
que hoxe estás, de novo,
no
meu centro.