jueves, 24 de octubre de 2013

HUMIDADE CLANDESTINA

       

Teño un bulebule na miña cama
un bulebule doce de ir e vir
onde o teu corpo se chama porvir
onde se trenzan soños por quen se ama.

Flúo entre mares brancos de leite
onde te apareces ceibe e núa,
enchendo de desexo esa lúa
que vive nas sabas do teu deleite.

Cando chegas calada a miña noite
entrando paseniño no meu soñar,
alborexa abril en liberdade

e di a miña cantiga a quen escoite
que desexo verte en cada espertar

latexando en doce humidade

viernes, 20 de septiembre de 2013

NECESITO HUMIDADE



Necesito humidade,
necesito humidade
como un recorrido termal
que me habita
gravándome nas veas o teu riso
para facer balbordo no meu peito.
Cada pinga por ti vertida
aniquila unha parte do ermo que me habita
en soidade eterna,
contra a que xuro como can – lobo
á espera dun coito sísmico
con epicentro nas túas cadeiras
que arrase os penedos do ermo
e constrúa vida no teu útero
ata esvarar en cálido pracer

polas ladeiras do teu corpo. 

lunes, 2 de septiembre de 2013

VERBAS PARA FACER O AMOR CO AMOR DUN DÍA

Estar vivos é sentirnos latexando en doces humidades.


ter decote o teu sexo no meu sexo,
e xirarmos nus, xirarmos a rebollóns
polos tesos da Pena da Cabra.
FIZ VERGARA VILARIÑO

A JULIA

Estás aquí, de novo, para volverme á mocidade de todas as ledicias. Estou aquí, de novo, para volverte á ledicia de todas as mocidades. De camiño a ti, viña cavilando nas paisaxes que pintarías hoxe, nas cores que mesturarías e nas emocións que cargarías en cada pincelada. Viña cavilando en mergullarme de novo nos segredos do teu corpo e mesturarte na miña saliva como mesturas as cores nos teus cadros. Quería saber como debuxarías este bico, como pintarías esa aperta ou como trazarías aquel aloumiño. Quería verme no espello do teu querer e dicirche que  na miña viaxe de volta só atopei os teus seos puros primavera.

Quería, quería, quería....

Pero agora que estou aquí, só quero facer o amor contigo. Coma  sempre, como a primeira vez, e como a sorpresa de verte anovada nun sorriso, agora só quero facer o amor contigo. Sen novidades e vendo todo o que me traes de novo. Explorando labirintos para perdernos nese mundo sen fin que se abre e se pecha en nós mesmos. Lembrando os caneiros da primeira vez, nos que a miña anarquía rematou na túa  boca. Mais esquecendo o mar de soidade no que naufraguei coas mesmas utopías que me levaron aos teus ollos.

Hoxe, como onte e como mañá, ímonos espir coa mesma naturalidade coa que se saborea un cubata de ron, e imos saborearnos a nós mesmos. Teño ganas de peitos, de descender pola túa pel e pedirche pousada no baixo do teu ventre para retumbar entre o balbordo da túa risa. Teño ganas da túa boca de primeiro bico, de sentir novamente ese descenso de Saliva abrazada gorxa a dentro  para facerse canción. Teño ganas de todo, de máis e sempre contigo. Sempre contigo, onde as estrelas se beben en auga doce, e a vida resiste na cor da túa humanidade. 


Teño ganas, en fin, de estar no teu día a día como agora mesmo me atopo en ti, para que me pintes na cara un sorriso histórico que me agrome en berro, e berrar como un tolo: ESTOU VIVO, ESTOU VIVO, ESTOU VIVO, ESTOU VIVO, ESTOU VIVO, ESTOU VIVO, PARA SEMPRE.

sábado, 24 de agosto de 2013

LAVANDEIRIÑA BONITA

Se estar en ti foi pecado, eu nacín para pecar.
 LAVANDEIRIÑA BONITA

Topei unha lavandeira
que lavaba ao par da auga;
ela lavaba no río
e unha cantiga cantaba

Atopeite soa, fuxida, aterecida nos prados do muíño. Ti estabas á beira do río escorrendo orballo polas meixelas. Si, estabas aí, aí mesmo! Vinte aí! Tan bonita como unha rosa vermella na primavera. Eu viña cheo de ledicia con pandeiros na alma que se estremeceron por verte, doce arrepío co que soña a miña noite. Cando escoitei esa voz os meus pandeiros fuxiron ao teu compás, o meu corazón abriuse na túa cantiga e clarexou o meu futuro no luar dos teus ollos.
De súpeto, parecía outro home nas túas mans de roupa retorcida e no teu peito espertei nunha alborada eterna coas cores do paraíso. Fixemos o amor ata calmar os corpos nun avesío nunca coñecido e a túa vaxina converteuse no primeiro fogar da miña pel. Tocaches polos meu tacto o tacto da vida e foi a túa suor o primeiro orballo dos meus labios.
Entrei en ti cunha firmeza que descoñecía e descubrinte leda na primeira lúa do teu clítore. Despois esfareleiche os meus soños polo ventre e recibín a cambio o teu mellor sorriso. Namorámonos unha e outra vez, e tantas! Que de súpeto toquei nas túas tetas as da liberdade e durminme certo de terte para sempre.
Pero cando espertei atopeime orfo de ti, en terra adentro1[1] e o meu corpo (que no medio da friaxe lembraba tan só eses dedos polos que tocara os dedos da vida e ese primeiro orballo dos meus labios) volveu beber a propia soidade na poza do teu sangue.




-1 Alusión a Fiz Vergara Vilariño

lunes, 22 de julio de 2013

GRAZAS (VERBAS PARA UN BICO)

Nun Día da Patria, o imposible fíxose carne e habitou nos teus labios.

Dáme un bico namorado para saberte comigo.
MERO IGLESIAS

Grazas por chegar alí. Por erguerme entre o liño da patria e lembrarme que estou vivo. Por ese convite a autodeterminarme no ceo da túa boca. Por eses dous días que voei contigo no pensamento. Por ese novo aroma que me deixaches no licor café e pola vitalidade do teu sorriso.
Grazas por ensinarme a falar polos dedos. Por multiplicar a miña pel pola esperanza. Por roubarlle o lume aos deuses e compartilo comigo. Por poñerme na lingua outro mundo posible. Por ser como sexas e que sexas sempre ceibe. Por esa preciosidade de peitos nos que soñei espertar dunha soneca de liberdade. Por ensinarme a deixar de ser costela para lanzarme á plenitude. Por solfexarme Grândola na lingua e por facerme home ergueito nun corazón libertario.
Grazas por namorarme en galego. Por voar comigo ás alturas do Pórtico da Gloria para desmilagrarme dos anxos. Por facerme tremendamente humano. Por espertarme á vida. Por darlle o teu nome ao meu verán. Por  sacarme do tedio. Por mudar o meu ar coa túa frescura. Por revolverme os sentidos. Polo brillo dos teus ollos e pola luz desa paréntese que compartimos.
Grazas por deixarme ficar para sempre aquí, quente, ledo, agromado, multiplicado, espreguizado, ilusionado, fortalecido, abraiado, mantido, ergueito, desbocado, aluado, desnortado, espallado, liberado, desmilagrado e revolucionado á luz deste primeiro bico.

domingo, 21 de julio de 2013

CENTRO QUE ME GRAVITA

Es centro que me gravita,
liberdade nova,
ansiedade vella,
fondura que me dá fame,
cando albisco furtivamente
un cabelo que quere fuxir da túa illarga.
El quere fuxir e eu quero instalarme
aí como un turista permanente
que te ande e desande
sen máis meta
que a de beber
en todas as horas
o pracer licuado
das túas fervenzas