Cando
todo recendía a samsara
o seu
corpo tremeu no sorriso dela
e
non soubo qué facer cos espidos da vida.
Un
tacto analfabeto percorríaa
como
quen procuraba o primeiro pan
nos
beizos encarnados de bicos incertos.
Pouco
a pouco ficou espido nela,
entón
sentiuse tocado por unha ninfa
que o
arrancaba de saudades eternas
debuxándolle
en cada man as formas do seu peito.
Os
ollos da ninfa ateigárono ata rachalo
pulsándolle
o sangue para agromar un oasis de apertas salgadas.
Cada
aperta era un golpe de estado
e
abril agromaba nun maio en flor.
Bicos,
aloumiños, voltas, viravoltas,
xemidos
e raiolas de luz que o guiaban polo seu corpo
á
procura dos puntos do pracer.
Eran
a morte do silencio
e
tatuáronse con versos de saliva;
nos
peitos e nas nádegas
fíxolle
un soneto
pero
a métrica desbordouse no amor dela.
Ela
dominaba a medida infinda dos bicos e da pel,
entón
necesitáronse mutuamente
e
aquela cama foi terra, auga, lume, aire;
principio
e fin deles mesmos
habitando
un camiño descuberto
que
os levaba ás paisaxes da alma.
Cando
todo recendía a samsara
el soubo
que existe o paraíso
dende
que ela anda pola vida.
Cando
todo recendía a samsara
ela
soubo que eran mutuamente imprescindibles;
dous
tactos perfectos para palpar as mornuras da ledicia.