DÁ MÁIS FORZA A LIBERDADE

A meus pais e á madriña

Grândola 2004 na lembranza

Dá máis forza a liberdade

cando os teus peitos

se chaman fraternidade

e fan luz en noites seculares

Dá máis forza o berro

cando pon fin

ao laio dun desterro

e agroma á vida nun caravel

Dá máis forza a soberanía

cando fai primavera

nos eidos da invernía

e técete vermella e ceibe

Dá máis forza a túa man

cando me leva á boca

ese anaco de pan

onde me dás a ledicia

---

[1]              Aínda hoxe en Grândola hai un mural de azulexos portugueses coa letra e a música da canción, cun lema central xurdido das raigañas dun caravel: “dá mais força a liberdade”.  Pola parte traseira escribiron os Dereitos Humanos.

TI

Só quen me quere

Diagnostica

o que pasa

dentro de min

Ti es un entorno

que a miña ollada espreita

predecindo certa

unha festa de cores.

Primavera eterna

(leve outono)

ou ar que me esparexa

o bico gorxa adentro

liberándome de hospitais; 

botando fóra a maldición

dos anos e dos informes;

dos fríos números de historia

e dos putos diagnósticos

que nunca saben quen son eu.

Fóra todo fóra,

fóra eses malditos suicidas

a correr río abaixo

na nosa fervenza.

Mentres fervemos

amándonos a corazón

labios e lume aceso

para sempre

ANAINA PARA ABRIR UNHA VIDA

A Miúdo

Son

un home perdido

duns ollos

e unha terra

que presinto

Ergueita en soños

púxoseche vermella a alborada

como se levaras dende todas as chuvias

Grândola na mirada.

Envolto en lúas de silencio

o teu peito denunciou barbaridade

dixo na miña boca que vés perdida

dunha terra da fraternidade.

                                                        

Ese silencio non é teu

nin son as túas verbas antollos

ben se ve que levas unha necesidade

de igualdade nos ollos.

por iso deitada na utopía

da túa man danza unha fada

que vai cara vila morena

a cen azos por barricada.

Ventan os teus peitos liberdade

venta a túa boca dozura

ventan os teus soños caraveis

para un tempo de fartura. 

E se volves xurareime

terte por compañeira

para nevarte de bicos

da cabeza ás cadeiras.

Nunha terra de verdade

que che devolva o riso

e che ensine que para ser

non tes que pedir permiso.

Entón fareiche o amor

coma ese vermello das alboradas

que aínda soña a túa volta

con Grândola na mirada.

É TEMPO DE FACER A VIDA

Todos os momentos

son bos

para erguerte

e loitar

Erguerse por un soño compañeira

nunca deixará de ser un acto de fe

no que os homes se estremecen

a si mesmos para vivir de pé

mentres ven que non hai fuxida

que é tempo de facer a vida

entón levántome firme

debuxado no lume do teu peito

que si o pobre morre de frío

temos que darlle teito

lume para quen o pida

é tempo de facer a vida

un lar para os desherdados

un pan para os famentos

un bico para os invisibles

todos sometidos ao esquecemento

remataremos coa sida

é tempo de facer a vida

apertar nun corazón as mozas da noite

ter sempre unha man que te entenda

dicirlle non á paz con prexuízo

que a leve o demo e que a fenda

como nunca foches vencida

é tempo de facer a vida

érguete nos balados do capital

cheos de miseria e de medo

que mañá serán cascallos

que te espertarán ben cedo

pola fin de quen te deixou espida

é tempo de facer a vida

berrarán as estrelas

a túa liberdade

e faremos un pobo

nos teus ollos de fraternidade

porque se nunca fuche querida

é tempo de facer a vida

ELA OU EL

Quando nunca a infância teve infância

 O que faz falta é empurrar a malta

Zeca Afonso

Ela ou el eran nenos que xogaban a correr cara eses horizontes onde se espreguizaba o porvir en milleiros de ilusións. Eran unha casa, unha fogueira que lles incendiaba o bico para vivir ao ritmo preciso da supervivencia. A ledicia tiña un oco na mesa, era un espazo pequeno, só un recuncho pero nese recuncho estaba a vida.  Xusto nese punto da gorxa onde se garda a ledicia.  Alí vivían as nenas e os nenos. Alí vivía ela ou el.

Despois veu a noite, os soldados con fusís, a cocaína mesturada con pólvora e as agullas, as agullas contra as tempas da infancia. Logo tocou volver a casa, cando non eras ti quen volvías. Matáchelos a todos sen matar a ninguén. Só eras cocaína e pólvora,  non eras,  non eras infancia.

Camiñaches cos pés polas selvas medoñentas, orfo dos homes, da vida, de ti e do berce no que despedías á lúa que che apagaba os ollos para acenderche os soños.  Só che quedaba morrer ou matar e mataches para non morrer. Mataches para seguirlles sorrindo aos soles que che iluminaban o espertar, camiñaches sobre os teus morto (ti non querías!), bebiches o seu sangue e seguiches. Seguiches porque seguías vivo e só quedaba seguir.

O neno que mataches aparecéuseche en soños invasores que non eran teus pero que te prenderon de novo cando intentabas voltar aos teus soños. Preguntouche "por qué?" e a ti caloute o medo porque non tiñas unha resposta na túa esencia infantil. Non a tiñas porque  tampouco nós temos unha resposta á barbarie humana.

DENDE A PUNTA DUNHA BÁGOA

A JOSÉ AFONSO

Dende a punta dunha bágoa

escríboche camiñando polas rutas

que me marcan no silencio da noite

os soños agromados de ilusións verdes.

Dende a punta dunha bágoa

lánzoche un infindo de palabras

para que sigas mantendo a utopía

dunha cidade ceibe en caraveis vermellos.

Dende a punta dunha bágoa

intento manterme vivo

bebendo a grolos a saiba

das fontes das túas mans.

Dende a punta dunha bágoa

admírote nota a nota

e tento xestar en futuro

a Grândola dos meus soños.

Dende a punta dunha bágoa

soño con dicirche o que faz falta

camiñando polas rúas de Setúbal

cos amigos de cada esquina.

Dende a punta dunha bágoa

bérroche, Zeca, a miña loita

e proxéctome nos soños

dun horizonte de esperanza.

A NOSA IRMANDADE

A Manuel María

Tras de ti

Deixáchesnos un día ledo.

Bébedo de camaradería

e poesía,

cheo de corazóns altivos

que se unen por apertas

para celebrar un novo ano

ao redor do teu legado.

A nosa irmandade

é un punto de encontro

que nos fai gravitar

en cada verso por ti escrito,

en cada idea por ti mantida

con absoluta coherencia vital.

Ti, es hoxe o noso pensamento colectivo;

o motivo de que o corazón nos palpite

ao ritmo de mans unidas

que se resilian contra as tempestades deste tempo.

Estas mans resilientes son túas, Manuel!

Son feitas de buxo e amor!

E únennos neste día

onde aprendemos a atoparte

en apertas ceibes de fraternidade.

CANCIÓN PARA UN POETA LABREGO

A Manuel María no 6º cabodano do seu pasamento

No teu verso hai lume de lar,
unha fiestra incendiada en loita,
mil razóns para amar
que chegan ás almas que te escoitan.

 Na túa man a dignidade labrega
agroma como unha noite estrelada
que aluma á Patria galega
cara o amencer da liberdade soñada.

Na túa conciencia resucitamos os bos e xenerosos,
os que teimamos pola propia cultura
e non a vendemos ante os poderosos
que lle procuran a cadea máis dura.

No teu amor seguen verdes as pradelas da fonte
e seguen os muíños moendo o pan da dignidade
para que un día Galicia ceibe conte
o conto da liberdade

Na túa lembranza
percorremos co noso idioma esta cruel invernía
e do cheiro do teus versos agroma a esperanza
de que o futuro desta cadea se chama SOBERANÍA

RIBEIRAS

Nos teus ollos

míranse ledas

as catro ribeiras

baixando fío a fío

coma quen tece

vendimas de amor.

VIÑECHES VER O MAR

Seguiches o camiño da sal

a moreas de emocións por autoestrada.

Cando ninguén o contaba

(nun tedio infindo)

Riazor vibrou no teu sorriso

e a túa voz espallouse

polas estradas nas que soñei contigo.

En cada esquina riso,

sal en cada mirada

e dozuras íntimas en cada bico.

Agora toda a cidade xira por ti.

Cada onda ínzate en soberanía

e contáxiome dela ata proclamarte

 nun ideario coas túas cores.

O mar leva o teu nome,

a terra agroma o teu nome,

o vento asubía o teu nome

e eu son un espectador clandestino,

un xestor de lembranzas doces

que debuxo en versos espallados por ti.