viernes, 26 de diciembre de 2014

NAS TÚAS ÍTACAS

Crucei o mar máis bravo
para destecerme fío a fío en ti.
Amansei co teu recordo
o frío das invernías.
Enfrontei cada escuma de onda
coa forza dos teus bicos
e hoxe volto á procura do teu sosego.

Veño do ermo e preciso un anaco de pan.
Tráioche lendas incribles nas que vin a morte.
A morte ten ollos vermellos e non sabe cantar;
por iso fun orfo da túa voz,
exiliado do teu corpo
e privado das túas mans.

Preséntome ante ti en retallos
para que me recompoñas
con fíos de saliva
ata poder soñar de novo.
Non volverei mariñar
se non é contigo
porque xa non sei cantar sen a túa voz
porque te necesito tanto
como este aire que me espreguiza

en cada teu bico.