Durmindo
entre sabas húmidas
da cor
da túa voz,
do
tacto das túas mans
ou
do tamaño do teu sorriso.
Espida
entre as propias sures
ensarillándote
en soños
mentres
nas sabas se tatúa para sempre o teu corpo.
Entón
chego eu
e nada
cheira a soidade,
un
fondo cheiro a soberanía percórrete
ata
impulsarme a remontar o curso da nacenza que te adiviña.
Entro
no cuarto e o almanaque marca un número impar de Abril.
Ti
estás na dirección dun cartel que pon “avante”,
nun agromar
de sedas espreguizadas
e eu
percorro o camiño que me leva a percorrerte.
Sucédense
os manifestos
pero
pouco a pouco imos tomando posicións
e ás
00:20 entramos xuntos na terra prometida.
Rúas
ateigadas de ledicia acompáñannos
en banda
sonora vital mentres certifican porvires.
Percorremos
tacto a tacto a nosa terra prometida
e rimos
ata deixarnos desbordar
na
pureza dun mar branco que nos alimenta.
Un
mar branco,
o noso
segredo mar branco
no
que cada noite ás 00:20
facemos
un abril
que
nos ateiga de ilusións novas
contra
este mundo que nos derruba.
Cada
noite ás 00:20
o universo
que me alimenta
flúe
polo teu corpo.
