2020: cruz e cara

  

Eras a mellor promesa posible

un gran ano feito na luz da historia

 e tan só deixas loito na memoria,

loita e medo, medo e loita invencible.

 

Déixasnos constancia do imprescindible

(buscando unha sentenza absolutoria)

mais só a ciencia nos trouxo esta vitoria

contra un inimigo que era invisible.

 

Aprendemos a vivir sen apertas,

renunciamos a ese sabor de alentos

mais o corazón manda e o peito sinte.

 

Sanitarios nobres de mans abertas

    loitan forte  para virar os ventos.

 Eles van con nós. Vaite dous mil vinte

 

            II

Sendo ti ano de tan triste lembranza

aínda che teño que agradecer

que este meniño viñera nacer

cando case nos fallaba a esperanza.

 

Hugo é liberdade en punta de lanza:

espello que nos abre este amencer

no que aínda poderemos tecer

para ti unha positiva gabanza

 

Aquí está Hugo neste intre complicado:

veu na quentura do noso verán

 curarnos deste tempo tan pechado.

 

Nas súas mans os soños bulirán:

tráevos ledicia nun gran ferrado

cheo espigas para  este novo pan

SEGUIMOS CANTANDO POLA CHA

Seguimos cantando pola Cha

para anegala no recendo da túa humanidade,

para que ecoen os teus versos

no rechouchío dos paxaros

que cruzan o "ceio" chairego

como pombas de abril

que, cun sorriso,

espertan o mundo á liberdade.

Latexa en nós o teu canto ceibe

que espertou do sono a Breogán

para facer un soño novo

de matria común,

de humanidade ergueita

e pobo ceibe

que hoxe recende nesta rosa

agromada na cor inmensa

da primaveira eterna

que nos deixaches, Manuel,

para cantar, con voz propia,

                                                              soños de futuro

DESOLACIÓN

    

Nas túas verbas

Digo bidueiro, uva, terra dura, labrego, Cha.

Digo pobo, historia, lingua, memoria.

Digo loita, verso, canción, voz ceibe.

Digo Castelao, Bóveda, Reboiras.

Digo soño, patria, utopía tecida.

Digo honestidade, solidariedade, pensamento crítico.

Digo porvir, futuro, horizonte estrelado.

Digo identidade, unidade, orixinalidade.

Digo amor, familia, tenrura, fidelidade.

Digo crenza, militancia, forza, paz.

Digo muíño, muiñeiro, pan de emoción.

Digo Galicia, labrego e mariñeiro.

Digo artesán e obreiros.

Digo oficios e digo oficio de poeta.

Digo, digo, digo ata descubrir

Que é imposible vivir esta identidade

Sen recuncar unha e outra vez

Nas túas verbas.

Para andar (A Guzmán)

Para andar

 A Guzmán

Teño xa un aniño

e quero saber do mundo,

percorrendo o meu camiño

coñecendo o máis profundo.

Hei andar montes e prados

e navegar polo mar

para coñecer todos os lados

onde persoas únicas atopar.

Non me importa a cor

senón o que leven no corazón.

Nacín para vivir o amor,

non penso perder ocasión.

Pasiño a pasiño lonxe irei

nas beiras do camiño

moitas flores sementarei

para deixar recendo de cariño.

Canto máis ande

máis hei de saber,

hei buscar quen comigo cante

e a man heille tender.

Moito terei que correr

cando a vida recenda a primavera

e no inverno hei comer

os froitos que ela me trouxera.

Teño que medrar moito

para facer unha vida nova,

hei aprender de todo o que escoito

ata do meu saber dar proba.

Mais agora tócame andar,

agatuñarei polas miñas ilusións

e moitos amigos hei atopar

dependendo de cada ocasión.

Nacín para abrir saídas

que non teñen saída de seu.

Agárdame vida

que alá vou eu!

CANDO TODO ES TI

Todo se aprende en ti

porque nos teus versos

aflora un lar de emocións

chamado Galiza.

Galiza agroma en cada recuncho

eternizado na túa lira

coma un porvir perfecto

que ten na utopía

un camiño por desbrozar.

Nos teus versos

unha longa Chá convértese

na patria soñada

e comeza un camiño

de pedagoxía

onde cada cousa

sabe a ti.

Todo se aprende en ti

e a túa voz ecoa

onde pronunciamos a liberdade

porque en ti fomos felices

e descubrimos que na nosa forza infinda

un carballo bebe a cerna da terra

eternizando o noso ser galego

polos séculos que virán

xusto aquí

onde todo es ti

xusto agora

cando todo es ti.

O caravel do teu soño

Liberdade:

rúa chea de música

habitando versos

que aloumiñan utopías

para os días do mañá.

Soño fondo de porvir

no que nacen nenos

nunha primavera de flores vermellas.

Cama onde dous corpos

deconstrúen revolucións

para facer rios de novas vidas

sempre, sempre ceibes.

Canto inmenso de porvir

que nos leva do millo verde

ás amoras maduras de setembro.

Abril, que nos espreguiza

como unha nai

que ergue ao seu fillo

para facer realidade

o soño.

Praza, sempre precisa,

sempre aprazada,

sempre á espera.

Praza, ceibe,

que hoxe se enche

nese soño eterno

no que ti e eu

saboreamos entre ginjinha

e licor café

os sabores eternos da liberdade.

Por ti,

 por min,

polos que virán,

25 de abril, sempre.