DENDE A PUNTA DUNHA BÁGOA

A JOSÉ AFONSO

Dende a punta dunha bágoa

escríboche camiñando polas rutas

que me marcan no silencio da noite

os soños agromados de ilusións verdes.

Dende a punta dunha bágoa

lánzoche un infindo de palabras

para que sigas mantendo a utopía

dunha cidade ceibe en caraveis vermellos.

Dende a punta dunha bágoa

intento manterme vivo

bebendo a grolos a saiba

das fontes das túas mans.

Dende a punta dunha bágoa

admírote nota a nota

e tento xestar en futuro

a Grândola dos meus soños.

Dende a punta dunha bágoa

soño con dicirche o que faz falta

camiñando polas rúas de Setúbal

cos amigos de cada esquina.

Dende a punta dunha bágoa

bérroche, Zeca, a miña loita

e proxéctome nos soños

dun horizonte de esperanza.

A NOSA IRMANDADE

A Manuel María

Tras de ti

Deixáchesnos un día ledo.

Bébedo de camaradería

e poesía,

cheo de corazóns altivos

que se unen por apertas

para celebrar un novo ano

ao redor do teu legado.

A nosa irmandade

é un punto de encontro

que nos fai gravitar

en cada verso por ti escrito,

en cada idea por ti mantida

con absoluta coherencia vital.

Ti, es hoxe o noso pensamento colectivo;

o motivo de que o corazón nos palpite

ao ritmo de mans unidas

que se resilian contra as tempestades deste tempo.

Estas mans resilientes son túas, Manuel!

Son feitas de buxo e amor!

E únennos neste día

onde aprendemos a atoparte

en apertas ceibes de fraternidade.

CANCIÓN PARA UN POETA LABREGO

A Manuel María no 6º cabodano do seu pasamento

No teu verso hai lume de lar,
unha fiestra incendiada en loita,
mil razóns para amar
que chegan ás almas que te escoitan.

 Na túa man a dignidade labrega
agroma como unha noite estrelada
que aluma á Patria galega
cara o amencer da liberdade soñada.

Na túa conciencia resucitamos os bos e xenerosos,
os que teimamos pola propia cultura
e non a vendemos ante os poderosos
que lle procuran a cadea máis dura.

No teu amor seguen verdes as pradelas da fonte
e seguen os muíños moendo o pan da dignidade
para que un día Galicia ceibe conte
o conto da liberdade

Na túa lembranza
percorremos co noso idioma esta cruel invernía
e do cheiro do teus versos agroma a esperanza
de que o futuro desta cadea se chama SOBERANÍA

RIBEIRAS

Nos teus ollos

míranse ledas

as catro ribeiras

baixando fío a fío

coma quen tece

vendimas de amor.

VIÑECHES VER O MAR

Seguiches o camiño da sal

a moreas de emocións por autoestrada.

Cando ninguén o contaba

(nun tedio infindo)

Riazor vibrou no teu sorriso

e a túa voz espallouse

polas estradas nas que soñei contigo.

En cada esquina riso,

sal en cada mirada

e dozuras íntimas en cada bico.

Agora toda a cidade xira por ti.

Cada onda ínzate en soberanía

e contáxiome dela ata proclamarte

 nun ideario coas túas cores.

O mar leva o teu nome,

a terra agroma o teu nome,

o vento asubía o teu nome

e eu son un espectador clandestino,

un xestor de lembranzas doces

que debuxo en versos espallados por ti. 

NAS TÚAS ÍTACAS

Crucei o mar máis bravo

para destecerme fío a fío en ti.

Amansei co teu recordo

o frío das invernías.

Enfrontei cada escuma de onda

coa forza dos teus bicos

e hoxe volto á procura do teu sosego.

Veño do ermo e preciso un anaco de pan.

Tráioche lendas incribles nas que vin a morte.

A morte ten ollos vermellos e non sabe cantar;

por iso fun orfo da túa voz,

exiliado do teu corpo

e privado das túas mans.

Preséntome ante ti en retallos

para que me recompoñas

con fíos de saliva

ata poder soñar de novo.

Non volverei mariñar

se non é contigo

porque xa non sei cantar sen a túa voz

porque te necesito tanto

como este aire que me espreguiza

en cada teu bico.   

ADIVÍÑOTE SEMPRE

Durmindo entre sabas húmidas

da cor da túa voz,

do tacto das túas mans

ou do tamaño do teu sorriso.

Espida entre as propias sures

ensarillándote en soños

mentres nas sabas se tatúa para sempre o teu corpo.

Entón chego eu

e nada cheira a soidade,

un fondo cheiro a soberanía percórrete

ata impulsarme a remontar o curso da nacenza que te adiviña.

Entro no cuarto e o almanaque marca un número impar de Abril.

Ti estás na dirección dun cartel que pon “avante”,

nun agromar de sedas espreguizadas

e eu percorro o camiño que me leva a percorrerte.

Sucédense os manifestos

pero pouco a pouco imos tomando posicións

e ás 00:20 entramos xuntos na terra prometida.

Rúas ateigadas de ledicia acompáñannos

en banda sonora vital mentres certifican porvires.

Percorremos tacto a tacto a nosa terra prometida

e rimos ata deixarnos desbordar

na pureza dun mar branco que nos alimenta.

Un mar branco,

o noso segredo mar branco

no que cada noite ás 00:20

facemos un abril

que nos ateiga de ilusións novas

contra este mundo que nos derruba.

Cada noite ás 00:20

o universo que me alimenta

flúe polo teu corpo.