A Miúdo
Son
un home
perdido
duns ollos
e unha terra
que presinto
Ergueita en
soños
púxoseche
vermella a alborada
como se
levaras dende todas as chuvias
Grândola na
mirada.
Envolto en
lúas de silencio
o teu peito
denunciou barbaridade
dixo na miña
boca que vés perdida
dunha terra da
fraternidade.
Ese silencio
non é teu
nin son as
túas verbas antollos
ben se ve que
levas unha necesidade
de igualdade
nos ollos.
por iso
deitada na utopía
da túa man
danza unha fada
que vai cara
vila morena
a cen azos por
barricada.
Ventan os teus
peitos liberdade
venta a túa boca
dozura
ventan os teus
soños caraveis
para un tempo
de fartura.
E se volves
xurareime
terte por
compañeira
para nevarte
de bicos
da cabeza ás
cadeiras.
Nunha terra de
verdade
que che
devolva o riso
e che ensine
que para ser
non tes que
pedir permiso.
Entón fareiche
o amor
coma ese
vermello das alboradas
que aínda soña
a túa volta
con Grândola
na mirada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario