ELA OU EL

Quando nunca a infância teve infância

 O que faz falta é empurrar a malta

Zeca Afonso

Ela ou el eran nenos que xogaban a correr cara eses horizontes onde se espreguizaba o porvir en milleiros de ilusións. Eran unha casa, unha fogueira que lles incendiaba o bico para vivir ao ritmo preciso da supervivencia. A ledicia tiña un oco na mesa, era un espazo pequeno, só un recuncho pero nese recuncho estaba a vida.  Xusto nese punto da gorxa onde se garda a ledicia.  Alí vivían as nenas e os nenos. Alí vivía ela ou el.

Despois veu a noite, os soldados con fusís, a cocaína mesturada con pólvora e as agullas, as agullas contra as tempas da infancia. Logo tocou volver a casa, cando non eras ti quen volvías. Matáchelos a todos sen matar a ninguén. Só eras cocaína e pólvora,  non eras,  non eras infancia.

Camiñaches cos pés polas selvas medoñentas, orfo dos homes, da vida, de ti e do berce no que despedías á lúa que che apagaba os ollos para acenderche os soños.  Só che quedaba morrer ou matar e mataches para non morrer. Mataches para seguirlles sorrindo aos soles que che iluminaban o espertar, camiñaches sobre os teus morto (ti non querías!), bebiches o seu sangue e seguiches. Seguiches porque seguías vivo e só quedaba seguir.

O neno que mataches aparecéuseche en soños invasores que non eran teus pero que te prenderon de novo cando intentabas voltar aos teus soños. Preguntouche "por qué?" e a ti caloute o medo porque non tiñas unha resposta na túa esencia infantil. Non a tiñas porque  tampouco nós temos unha resposta á barbarie humana.