Quando nunca a infância
teve infância
O que faz falta é empurrar a malta
Zeca Afonso
Ela ou el eran
nenos que xogaban a correr cara eses horizontes onde se espreguizaba o porvir
en milleiros de ilusións. Eran unha casa, unha fogueira que lles incendiaba o
bico para vivir ao ritmo preciso da supervivencia. A ledicia tiña un oco na
mesa, era un espazo pequeno, só un recuncho pero nese recuncho estaba a vida. Xusto nese punto da gorxa onde se garda a
ledicia. Alí vivían as nenas e os nenos.
Alí vivía ela ou el.
Despois veu a
noite, os soldados con fusís, a cocaína mesturada con pólvora e as agullas, as
agullas contra as tempas da infancia. Logo tocou volver a casa, cando non eras
ti quen volvías. Matáchelos a todos sen matar a ninguén. Só eras cocaína e
pólvora, non eras, non eras infancia.
Camiñaches cos pés
polas selvas medoñentas, orfo dos homes, da vida, de ti e do berce no que
despedías á lúa que che apagaba os ollos para acenderche os soños. Só che quedaba morrer ou matar e mataches para
non morrer. Mataches para seguirlles sorrindo aos soles que che iluminaban o
espertar, camiñaches sobre os teus morto (ti non querías!), bebiches o seu
sangue e seguiches. Seguiches porque seguías vivo e só quedaba seguir.
O neno que mataches
aparecéuseche en soños invasores que non eran teus pero que te prenderon de
novo cando intentabas voltar aos teus soños. Preguntouche "por qué?"
e a ti caloute o medo porque non tiñas unha resposta na túa esencia infantil.
Non a tiñas porque tampouco nós temos
unha resposta á barbarie
humana.
